1.17
Haec Scipio cum dixisset, L. Furium repente venientem aspexit, eumque ut salutavit, amicissime adprehendit et in lecto suo conlocavit. Et cum simul
P. Rutilius venisset, qui est nobis huius sermonis
auctor, eum quoque ut salutavit, propter Tuberonem
iussit adsidere. Tum Furius: Quid vos agitis? num
sermonem vestrum aliquem diremit noster interventus?
Minime vero, Africanus; soles enim tu haec studiose
investigare, quae sunt in hoc genere, de quo instituerat paulo ante Tubero quaerere; Rutilius
quidem noster etiam sub ipsis Numantiae moenibus
solebat mecum interdum eius modi aliquid conquirere.
Quae res tandem inciderat? inquit Philus. Tum ille:
-- --
De solibus istis duobus; de quo studeo, Phile, ex te
audire quid sentias.
ch. 12
1.18
Dixerat hoc ille, cum puer nuntiavit venire ad
eum Laelium domoque iam exisse. Tum Scipio calceis et vestimentis sumptis e cubiculo est egressus,
et cum paululum inambulavisset in porticu,
Laelium advenientem salutavit et eos, qui una venerant, Spurium Mummium, quem in primis diligebat,
et C. Fannium et Quintum Scaevolam, generos Laelii,
doctos adulescentes, iam aetate quaestorios; quos cum
omnis salutavisset, convertit se in porticu et coniecit
in medium Laelium; fuit enim hoc in amicitia quasi
quoddam ius inter illos, ut militiae propter eximiam
belli gloriam Africanum ut deum coleret
Laelius, domi vicissim Laelium, quod aetate antecedebat, observaret in parentis loco Scipio. Dein cum
essent perpauca inter se uno aut altero spatio conlocuti Scipionique eorum adventus periucundus et pergratus fuisset, placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco, quod erat hibernum tempus anni, considerent; quod cum facere vellent, intervenit vir prudens
omnibusque illis et iucundus et carus, M'. Manilius, qui a Scipione ceterisque amicissime consalutatus adsedit proximus Laelio.
ch. 13
